Metoda TOMATISA została stworzona i udoskonalona przez Alfreda TOMATISA (ur. 1 stycznia 1920 roku, zm. 25 grudnia 2001 roku) francuskiego lekarza specjalizującego się w otorynolaryngologii. Ogromną część swojej działalności zawodowej poświęcił on na badanie zależności istniejących między uchem i głosem, a w szerszym ujęciu między słuchaniem i komunikacją. Jego odkrycia zostały opracowane w Laboratorium Fizjologii na Sorbonie, a następnie przedstawione w Akademii Nauk oraz Akademii Medycznej w Paryżu w roku 1957 i 1960. Odkrycia te nazwano « Prawami Tomatisa »:
• głos zawiera tylko to, co słyszy ucho;
• jeżeli zmodyfikujemy słuch, to natychmiastowo i nieświadomie zostanie zmodyfikowany także głos;
• możliwa jest trwała zmiana głosu poprzez stymulację słuchową utrzymywaną przez pewien okres czasu (prawo remanencji).
Metoda Tomatisa, inaczej trening uwagi słuchowej, polega na słuchaniu odpowiednio dobranego materiału dźwiękowego przez urządzanie nazywane „elektronicznym uchem” przez co odpowiednio stymuluje się móżg do leszego funkcjonowania dzięki czemu następuje poprawa koncentracji, jakości uczenia się oraz rozwijanie zdolności językowych i komunikacyjnych, a także zwiększanie kreatywności oraz poprawa zachowań społecznych.

Metoda TOMATISA jest techniką dźwiękowej stymulacji sensorycznej. Dźwięk jest przekazywany z jednej strony poprzez przewodnictwo kostne, przy pomocy wibracji wywieranej w górnej części czaszki, oraz z drugiej strony przez przewodnictwo powietrzne, przechodząc przez kanał uszny. Ten dźwięk został uprzednio obrobiony laboratoryjnie w celu wywołania Efektu TOMATISA i tym samym pobudzenia ucha wewnętrznego zarówno na płaszczyźnie słuchowej, jak i motorycznej. Dźwięk przechodząc pierwotnie przez błonę bębenkową, a następnie poprzez przewodnictwo kostne powoduje odruchową reakcję napinania i rozluźniania dwóch mięśni zwanych mięśniem strzemiączkowym i mięśniem młoteczkowym. Efekt ten zostaje uzyskany poprzez podwójnym mechanizm kontrastu percepcji dźwięku (podwójne różnicowanie brzmienia i siły) mający “zaskoczyć” ucho. Na skutek wibracji spowodowanej dźwiękiem, mięśnie te z kolei będą pobudzały organy ucha wewnętrznego zwane ślimakiem i przedsionkiem. Ślimak i przedsionek pokryte są mikrokomórkami zwanymi komórkami rzęsowatymi, których zadaniem jest transformacja wibracji w bodziec elektryczny. Stymulacja ta będzie zasilała szeroką sieć nerwową zwaną tworem siatkowatym, który kontroluje całokształt poziomu aktywności mózgowej. Inaczej mówiąc, zarówno ślimak jak i przedsionek dynamizują mózg; mówimy, że ucho wewnętrzne pełni funkcję "doładowania korowego." Ponadto przedsionek informuje mózg o najdrobniejszym ruchu ciała oddziałując tym samym na rytm i równowagę. Spójność przekazywanej informacji jest tu niesłychanie ważna. Ucho musi być skutecznie stymulowane.

faza bierna

Dzięki specjalnie stworzonemu urządzeniu wysłuchujemy program dobrany przez specjalistę. Można te seanse odbywać w gabinecie lub u siebie w domu korzystając z urządzenia o nazwie SOLISTEN. Ponieważ chodzi tu o efekt pobudzenia ucha i mózgu, sesje terapeutyczne muszą być powtarzane, ale też przedzielone fazami wypoczynkowymi zwanymi „integracją”, które czynią postępy bardziej trwałymi. Czas trwania i ilość seansów będą zależały od indywidualnej problematyki. Zazwyczaj seanse trwają 2 godziny w 2 cyklach po 15 dni każdy.

faza aktywna

W zależności od potrzeb mogą się odbyć również aktywne seanse słuchowe. Mają one formę głośnego czytania lub powtarzania, w trakcie którego głos jest nieustannie modyfikowany i przetwarzany zgodnie ze specyficznymi parametrami Efektu TOMATISA. W ten sposób słyszy się własny głos bezpośrednio skorygowany, co w efekcie porwadzi do jego nieświadomej modyfikacji. Ćwiczenie to nie wymaga systematyczności i może może być zaproponowane po zakończeniu seansów słuchania biernego.